خشم سران بهائيت از بي توجهي جهانيان به آنان

مشخصات كتاب

برگرفته از:

بهائيت آن گونه كه هست / مؤسسه جام جم / چاپ اول / 1387

خشم سران بهائيت از بي توجهي جهانيان به آنان

بيش از يك و نيم قرن است كه بهائيت به وجود آمده و در طول اين دوران با وجود فعاليت تشكيلاتي منسجم در سر تا سر جهان و حمايت هاي بي دريغ كانون هاي قدرت جهاني از اين فرقه و سران آن، در اين زمان طولاني در جذب مردم جهان توفيقي نداشتند. اين عدم توفيق، باعث شگفتي سران اين مسلك سياسي شده است و از جمله روحيه ماكسول، همسر شوقي افندي در اين زمينه با شگفتي و يأس مي گويد: «غالبا تعجب مي كنيم كه چرا با وجودي كه علاج تمام آلام جهان در دست ماست، جهان از پذيرفتن آن احتراز مي كند؟ گاهي اين موضوع بسيار مأيوس كننده است.» [1] . وي آن گاه با ذكر مثالي كه عكس آن مصداق دارد، خط مشي همه ي جهانيان را رو به پرتگاه اما زيبا مي خواند و بهائيت را راه نجات اما باريك و ناهموار قلمداد مي كند:«ما به آن شخص مي مانيم كه علامتي در دست گرفته بر سر دو راهي ايستاده است. بر روي علامتي كه در دست دارد، نشانه اي به سوي راست ترسيم شده كه روي آن نوشته است: راه نجات [!!] و علامتي سمت چپ را نشان مي دهد [ صفحه 379] كه روي آن نوشته شده: خطر پرتگاه [!!] ولي عملا متوجه مي شود كه اغلب مردم، راه ظاهرا زيبايي را كه به پرتگاه ختم مي شود بر مي گزينند و فقط معدودي، راه باريك ناهموار سلامت را كه جلوه ي ظاهري ندارد، انتخاب مي كنند. ما بهائيان... از اين وضع به شگفتي در مي آييم. آيا همه ي مردم به راستي نمي بينند